zondag, november 28, 2004

(Re) Monolake: Momentum

(Monolake – 2003)

Industrial IDM of zoiets. Minimale en repetitieve technoïde ritmesequenties, die alhoewel zeer ritmes, bezwaarlijk dansbaar te noemen zijn. Het sterk repetitieve karakter geeft ze meer de feel van een soundscape of drone en geeft het bijna een hypnotiserende kracht. Een kracht die naar gelang de plaat vordert, hoe langer hoe meer gaat vervelen. <<< +/- >>>

voor iets informatievere reviews check: Dusted, Stylus

zaterdag, november 27, 2004

(RE) Drain Pump Booster

In Frankrijk krijgen ze geen genoeg van noise blijkbaar. Zo kregen we dit jaar al de roetsjbaan van Act op Amanita te horen, nu deze Drain Pump Booster. Een voor 90% uit echt mishandelde gitaren, bas & drums opgetrokken plaat met links en rechts een sampletje. Rechtvooruit noise plaat die 2004 verbind met acts als Cop Shoot Cop en Barkmarket. De cd (r) is in eigen beheer uitgebracht met DIY hoes en als je vriendelijk mailt kan je misschien zo wel een exemplaartje lospeuteren.

(RE) Acme Rocket Quartet: Sound Camera

(Lather Records - 2004)

Totaal onbekend voor mij deze Amerikaanse band. Opperhoofd is Roger Kunkel die het vroeger deed in Thin White Rope. Allemaal irrelevante informatie natuurlijk. Acme Rocket Quartet staat voor een rare cocktail, en die gaan er bij de freaks meestal goed in. Een flinke scheut jazz, wat post rock en een rustige zondag middag sound. Maar het is geen typische jazz. De jazz moet je een beetje zien zoals de ‘Rare Grooves’ compilatie van Blue Note. Die bundelt een verzameling kitscherige oude deuntjes die zowel laat op een feestje kunnen of als soundtrack konden dienen voor een fout kookprogramma uit 1976. Koppel hieraan snedige postrock en je bent er. Een plaat die aan de ene kant verfrissend is en aan de andere kant oubollig overkomt. Een plaat die perfect past bij de trendy retro design winkels in de geburen van de Kloosterstraat in Antwerpen.

(Re) Ginger Leigh: A True Life Story

(Ginger Leigh - 2003)

Ja, wanneer je woorden als ‘industrial’ en ‘arabisch’ iets te dicht in één zin ziet staan denk je logischerwijs meteen aan Muslimgauze. Maar Muslimgauze is dood en dat kan je van Ginger Leigh nog steeds niet zeggen. Arabische ritmes en geluiden, lekker puberale noise uithalen, Black-Lung-achtige sferen en theatrale soundscapes, kortom alles wat Engelbert’s hartje kan bekoren.

Uit het archief:
Ginger Leigh: 10 Stories 10 Lies
Ginger Leigh: From ARtesia with Love
Ginger Leigh: Broken by the world

(Ne) Update site

Het Archief, de Links, en de About-pagina zijn enigszins aangepast (alhoewel de layout nog steeds niet op punt staat). De archieven zijn tevens mee aangevuld. Het is de bedoeling om ongeveer maandelijks de archieven te updaten.

maandag, november 15, 2004

(Li) Radio Infinity.

(de Kaaiman, Antwerpen – 13-11-2004)

De appel valt niet ver van de boom. Radio Infinity, de eigen groep van Ben Weyers bekend Millionaire klinkt vooral ook als Millionaire, maar dan wel de betaversie. Misschien lag het aan het geluid, de nummers of hun gehele set, maar hun potige en energieke pop/rock kwam in het publiek toch niet echt over.

zondag, november 14, 2004

(Li) Undercurrent #3

(Den Drempel, Antwerpen - 12-11-2004)

Neem mijn mening over deze Undercurrent#3 liefst niet te serieus, aangezien ik meer tijd aan de bar verloren heb dan voor de groepen, en mijn beeld dus enigszins vertroebeld was. ...

Wixel:
Vreemd, Wixel die akoestisch gaat. Zonder laptops of dergelijke. Akoestische gitaar, drum en nog een hoop ander (kinder)speelgoed, bespeeld tussen het publiek in. Het trucje wordt snel duidelijk, repeterende melodietjes die muteren en door verschillende instrumenten worden overgenomen. Een typisch postrock trucje dus, maar in het geval van Wixel werkt het nog steeds. Ze ontdoen het genre van de pretentie en geven het een kinderlijk naïef randje.

Wio:
Wio (van de Portables) had sterk te lijden onder het slechte geluid in de zaal.

Rivulets:
Denk hardcore emo, en bedenk daarbij dat hardcore ditmaal niet voor hard staat. Denk aan het flauwste, persoonlijkste en emotioneelste nummer van Xiu Xiu, maar dan een hele set door. Noem me boer Teun, maar ik vond dit gênant. Constant had ik het gevoel van’ vermant u nu toch eens’, ‘ga dan thuis janken, schrijf poëzie of kerft zoals alle hopeloze pubers gewoon in je vel’. Niet echt mijn gevoel van Rock ‘n’ Roll dus.

Drekka:
Singer songwriter in de hedendaagse traditie van Animal Collective. Vreemde popsongs doorspekt met veel psychedelische collages. Even dacht ik dat Syd Barret eindelijk was teruggevonden. Muzikaal bij vlagen dik in orde, maar ook hier was de bezeten act bij wijlen sterk gênant. (Drekka is eveneens bezieler achter het Blue Sanct label - zie archief voor reviews)

Tot hier het oordeel van Engelbert Von Mausmatte !


vrijdag, november 12, 2004

(Ne) gezien op RareFish

Zou er Copyright gelden op het RareFish-Forum? Duke Ferdinand uit het Antwerpse heeft zijn (demo)-ep Tittyfuck op de wereld losgelaten. Titletrack Tittyfuck klinkt als lekker puberale en bombastische (glam?)rock. Het vervolg klinkt serieuzer en traditioneler maar ook zeker de moeite....

(Li) LCD Soundsystem

(Petrol - 10-11-2004)

Er is nog toekomst voor mij! Ik dacht dat de LCD Soundstystem en de hele crew van het DFA-label zowat het hipste was dat op de aardbol rondloopt. Maar dat blijkt al bij al wel mee te vallen. Geen lesje in hipheid dus, maar eerder een Hoe-maak-je-met-een-A-Certain-Ratio-sound-en-de-kennis-van-de-No-Wave-een-leuk-feestje-les. En daar is LCD Soundsystem meester in. Vooral tijdens de hits ‘Loosing my Edge’ en vooral ‘Yeah’ speelden ze, zoals Felice zou zeggen, het dak eraf!

(Ne) Gratis MP3's

Creative Commons komt op voor een alternatief copyright systeem, om hun idee kracht bij te zetten, hebben ze op hun website een aantal tracks gezet van o.a. My Morning Jacket, Danger Mouse, Cornelius, Beastie Boys, Matmos en Le Tigre, zodat U deze kan downloaden en eventueel geheel leegsampleën. De Downoads vind je hier.

donderdag, november 11, 2004

(Re) Blackloud: 6Th6Th6Th

(self-released 2003)

Deze Amerikaan geeft er een redelijk weirde lap op. Heb je nog wel eens heimwee naar '80s no wave, of andere retro NY-Kick-Ass-industrial-rockers zoals ze in de jaren tachtig & negentig veelvuldig actief waren (Cop Shoot Cop, Barkmarket)? Dan is Blackloud een hedendaags alternatief. Gewapend met een bas en een handvol acid sounds gaat hij te keer tegen heaven & hell. Hevig ritmische muziek met een overdonderende basgitaar in de hoofdrol. Muziek op het randje van te psychedelisch al is het toch redelijk eenvoudig van instrumentarium. Mag dat een verdienste heten. Een schijfje voor de nostalgici onder ons.

maandag, november 08, 2004

(Li) De Sprekende Ezels

(De Scene 07-11-2004)

Af en toe, wanneer de wind niet te hard waait, en de koude het bijten laten kan, dan durft Engelbert wel eens naar buiten te gaan. Zondag was het zo’n dag. Ik trok naar ’t Zuid, waar cultuur lijkt te stollen, De Morgen een volkskrant is, en Radio 1 vrolijk uit alle boxen schalt.

En wat heeft Engelbert op’t Zuid gedaan? Engelbert is naar de Sprekende Ezels geweest, een soort van free podium dat maandelijks ruimte bied aan dichters, muzikanten, komieken en zelfverklaarde kunstenaars en alwaar hij zijn weerstand tegen de plaatsvervangende gêne heeft getraind. De bijdrages gaan dan ook van regelrecht gênant, sympathiek knuddig tot min of meer briljant. Buiten Ineke en Wim van De Bossen heb ik niet echt namen onthouden, maar het ding is zeker je bezoekje meer dan waard. De Sprekende Ezels maakt deel uit van Stichting Zondag.

PS: 26 november vieren De Bossen hun tienjarig bestaan met een gratis optreden in de Wonderbar te Antwerpen. Met gratis vat!

(Ne) Engelbert heeft gedownload en onthield:

Comets on Fire: Comets on Fire
Woehoe! Deze plaat klinkt als iets van AC/DC op vinyl langs een koptelefoon terug opgenomen en dan op plaat gebrand. Angus Yung geneukt door The Cramps. Lekker kinky dus!

Esplendor Geometrico: Kosmo Kino
wist totaal niet van wat dit kwam, hoe het tussen mijn downloads terecht gekomen is, of wie of wat er ook maar achter mag zitten Deze en deze site vertelde me alleszins al iets meer. Maar ik kan u in elk geval zeggen dat ik het fantastisch vind. Een soort vuile en vette ‘dansbare’ industrial. Echte old-school industrial dan wel, maar iets dat ook de fans van Black Dice, of het gehele Fat Cat label zeker zullen appreciëren.

Rolling Stones: Beggars Banquet
Ja ik geef het toe, ‘k word oud. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik dit een subliem album vind. Alleen de opener Sympathy for the Devil geeft me reeds dat hoe-groot-op-de-wereld gevoel dat de rekening aan uppers hier ten huize Mausmatte sterk doet dalen. Zelfs de nakende amputatie van twee benen en evenveel hersenhelften lijkt een kleinigheidje na beluistering van deze plaat.

Dresden Dolls: Dresden Dolls
Don’t believe the hype. Het relatieve hitje, maar ondertussen door Radio 1 ook al compleet verneukte, Coin-operated Boy is best nog leuk. Maar het cabaretdecor blijkt toch net iets te flets om te imponeren.

(Re) Un Caddie Renversé dans l'Herbe: Like a packed cupboard but quite...

(Dekorder – 2004)

Moeilijk te beschrijven dit plaatje! (vandaar waarschijnlijk dat hij zo lang blijven liggen is) Un Caddie Renversé dans l’Herbe, ook bekend als de in Barcelona residerende Braziliaan Didac P. Lagarriga maakt in elk geval gebruik van exotische instrumenten als kalimbas, balaphones en mbiras maar om deze CD dan maar meteen bij wereldmuziek te klasseren gaat wat ver. Wereldmuziek in de zin van wereldse muziek misschien. Didac gebruikt deze instrumenten zeer minimalistisch, het geluid op zich is belangrijk, wars van hun traditionele context. Hij zou met zijn geluid dan ook meer passen op pakweg elektronische festivals als Sonar dan wel op Polé Polé. Het lijkt wel op een analoge versie van dingen als Scratch Pet Land of Son of Clay. Maar ik vind het allemaal net iets te afstandelijk en pretentieus om me helemaal te bekoren. <<< +/- >>>

woensdag, november 03, 2004

(Li) Bolchi + Stijn

(Petrol 30-10-2004)

Iedereen kent ondertussen Stijn al wel, en we weten reeds dat Stijn weet hoe hij een leuk feestje moet bouwen. Onbekender is Bolchi en Bolchi was nu niet meteen een ontdekking. Uitgroeien tot de Vlaamsche Moloko lijkt me hun missionstatement te zijn, maar dan moeten ze toch nog wat persoonlijkheid kweken. Voor mij waren ze niet veel meer dan een veredelde covergroep.

(Re) Vicnet: Vic

(Deco 2003)

Wilt u nog eens de coolste jongen van de klas zijn, pleur dan deze CD op je volgende feestje in de CD-speler. Je meer fashionable vriendjes en vriendinnetjes zullen dingen zeggen als ‘cool!’, ‘da’s kei eighties!’ en in het uitzonderlijke geval dat ze Kraftwerk of het postmodernere werk van de DMX Crew zouden kennen kan er ook nog iets volgen als ‘trekt da ni kei-hard op Kraftwerk?’. Maar ook je bebrilde vrienden die wel eens naar Fennesz of Autechre luisteren zullen instemmend meeknikken op deze verknipte laptop-electro. Iedereen gelukkig dus! <<< ++ >>>