(XI Records - 2003)
Michael J. Schumacher slaat als muzikant de brug tussen Cage zijn dadaïsme en LaMonte Young’s minimalisme. Niet meteen lichte kost dus. Op cd 1 resulteert dit in een 75 minuten durende drone af en toe verstoord door een aantal glitchachtige geluidsuitspattingen. Op cd 2 staan vier ‘kortere’ stukken (17 minuten het kotst) waarvan opener Piece in 3 parts meteen het opvallendst is. Het begint meteen soort overstuurde viool-noise en vervormt dan geleidelijk tot vreemde drones en glitch muziek. Maar echt aangenaam wordt het nooit, en het uitzitten van deze dubbele cd is dan ook eerder een marteling dan echt een waar genot. Enkel als geil wordt van theorieën over algoritmes in de muziek, of van oude mannen in zwarte pakken in veel te witte ruimtes is dit iets voor jouw. **
een betere bespreking vind je hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten