(Li) Frappant 26-11-2005

Zaterdagavond nog eens op stap geweest. Het was de finale van Frappant, de rockrally van de provincie Antwerpen zeg maar. Tien groepen traden aan, geselecteerd uit de voorrondes die gehouden zijn in een stuk of vijf jeugdhuizen verspreidt over de provincie. Elke groep mocht een kwartiertje het beste van zichzelf geven. En bij de eerste twee die we zagen was het meteen raak (Delta Junktion hadden we gemist). Mudbreeder (www.mudbreeder.be) is een naam om te onthouden hun epische mix van postrock en oude hardrock klonk sterk. Daarna mijn persoonlijke nummer één Monolite (www.monolite.be) . Een zangeres die aan Portishead deed denken en muziek die we omschreven als Senser zonder de heavy metal gitaren. Zeer sterke act. Daarna zakte het niveau wat weg. Op de alternatieve rock van Muon en Soma was misschien weinig aan te merken ze overtuigde me niet. The Seven Laws Of Woo deden bij momenten denken aan een rommeligere versie van The Talking Heads, ze wisten mijn aandacht niet te houden. Van To The Bone onthielden we vooral de drumsolo! Waar kom je dat nog tegen? Voor de rest kei goed voor op Merksplas kermis. Sfeer verzekert, alle rock’n roll clichés op een hoop en scheuren maar. Het is toch pas bij SimpelSongs (www.simpelsongs.tk) dat we terug euforis worden. Less Is More zullen we maar zeggen, basic liedjes overtuigend gebracht en met een experimenteel randje. Nadien kregen we nog A Nice View Over Trinidad een band die je zeker moet onthouden ook. Al kwamen ze niet zo goed uit de verf je kon horen dat ze zeer veel potentieel hebben. Broer Kris had het over de Belgische New Wet Kojak. Afsluiter Portland opteerde voor de melodieus gitaar rock en wisten me niet te overtuigen.
Na een leuke act van stand up comedian Alex Agnew kwam de jurry met hun verdict:
1) To The Bone, 2) SimpelSongs 3) Delta Junction
Een verassende keuze, wij houden het op: Mudbreeder, SimpelSongs, Monolite en A Nice View Over Trinidat. En vragen ons af waarom het altijd zo een stereotype rock bandjes moeten zijn? Zitten er in de provincie Antwerpen geen sterke Dance acts, of HipHop collectieven?

(CD-RE) 31 KNOTS: Talk Like Blood

Dit trio uit Portland, USA kon ons met hun vorige release, de ep ‘The Curse of the Longest Day’ maar matig boeien. Misschien hebben we toen te vlug geoordeeld, maar we zagen het als het zoveelste emo-core bandje dat niet slecht was maar ook niets nieuws bracht. ‘Talk Like Blood’ bewijst het tegendeel en laat een band horen die zeker weet te overtuigen. Een sublieme mix van emo-core, hard-core en de nieuwe garde post-postpunkers. Fugazi en Karate zullen wel altijd helden blijven. Maar het gelukkig niet allemaal zo rechtlijnig. Slint en aanverwanten komen ook meedoen. En met deze kenmerken kan, als alles meezit, een goed plaatje gemaakt worden. En het zit goed op ‘Take like Blood’, hevige hard-core stukken, gestileerde artrock, een juiste dosis emo en catchy indie. We stellen bij zo veel positieve woorden dat misschien de producers Jay Pellicci (Deerhoof) en Scott Solter (Spoon, Okkervil River) ervoor gezorgd hebben dat het geen stereotype plaat is geworden? Doet er niet toe, ‘Take Like Blood’ heeft al meer door de boksen geschald dan Maxïmo Park. www.ownrecords.com