dinsdag, december 14, 2004

(Re) Le Charmant Rouge: Post No Bill

(Karate Joe - 2004)

Le Charmant Rouge zou je zo wat de supergroep kunnen noemen van het incestueuze Karate Joe label omdat zowat elk groepslid terugkomt in wel een of andere vorm in wel een of ander project op het label. Ook op hun nieuwe release vind je weer niet veel nieuws onder de zon. Echte old-school Chicago Post-Rock in de Tortoise traditie met vele referenties naar groepen als Can, Neu! en Kraftwerk. Niet meteen origineel dus, maar haak nu toch maar niet meteen af. Le Charmant Rouge speelt het trucje met zoveel overtuiging en nauwgezetheid dat het daardoor weer de moeite waard wordt. Met het Kraftwerkiaanse ‘Rosi Labouche’ hebben ze zowaar een geslaagde pophit in handen***

meer Karate Joe uit het archief:
Le Charmant Rouge: Winzer
Songs of Suspect: Amocco
Glim: Music for Fieldrecordings
Contour: Horizons

(Re) Michael J. Schumacher: Room Piece

(XI Records - 2003)

Michael J. Schumacher slaat als muzikant de brug tussen Cage zijn dadaïsme en LaMonte Young’s minimalisme. Niet meteen lichte kost dus. Op cd 1 resulteert dit in een 75 minuten durende drone af en toe verstoord door een aantal glitchachtige geluidsuitspattingen. Op cd 2 staan vier ‘kortere’ stukken (17 minuten het kotst) waarvan opener Piece in 3 parts meteen het opvallendst is. Het begint meteen soort overstuurde viool-noise en vervormt dan geleidelijk tot vreemde drones en glitch muziek. Maar echt aangenaam wordt het nooit, en het uitzitten van deze dubbele cd is dan ook eerder een marteling dan echt een waar genot. Enkel als geil wordt van theorieën over algoritmes in de muziek, of van oude mannen in zwarte pakken in veel te witte ruimtes is dit iets voor jouw. **

een betere bespreking vind je hier

maandag, december 13, 2004

(Ne) ABC

Eindelijk nog mensen die ABC naar waarde weten te schatten. Poison Arrow en vooral The Look of Love hoort bij het beste wat pop ons ooit gebracht heeft. zo weet ook De Subjectivisten

(Re) Burch Renders & Reducers Mama: Theatermusik

(Domizil - 2004)

De eerste seconden denk je dat je per ongeluk een plaat van Milc Inc hebt opgezet, maar dan komt er dat heerlijk naïef keyboardje en blijkt de elektronica toch wat knulliger te zijn dan gedacht. Wat volgt is een waar orgie van knulligheid en naïviteit. ‘Living Room’ zou uit Miami Vice kunnen komen. ‘Bühnenarbeiter’ is bijna Duitse Schlacher Hip-Hop. In ‘Coup Soleil’ hoor je wat Peter Maffay met 2 Fabiola zou aanvangen....

Burch Renders & Reducers Mama klinkt van ver als een Duitse Vive La Fête, als Pizzicato Five mocht hun Heimat in Duitsland liggen. Leuk, hip en op een betrouwbaar label, wat wil een mens nog meer! ****

(Re) Sylvain Chauveau: Des plumes dans la tête

(Les Disques du Soleil et de l'Acier - 2004)

Sylvain Chauveau, voordien bekend van Watermelon Club, maar ondertussen vooral bekend onder zijn eigen naam door zijn fantastische Fat Cat release: ‘Un Autre Décembre’. Des Plumes dans la tête is de soundtrack bij de gelijknamige film van de Belg Thomas de Thier. Een film die afgaande op de muziek behoorlijk melancholisch moet zijn.

Muzikaal ligt Des Plumes dans la tête in dezelfde lijn als Un Autre Decembre. Minimale melacholische pianostukken blijven de basis, alhoewel hier af en toe ook andere instrumenten gebruikt worden. De invloed van Steve Reich lijkt me in sommige stukken groter te zijn dan voordien, sommige nummers nijgen meer naar soundscapes.

Des plumes dans la tête is wederom een zeer mooie , bitterzoete release geworden. De repeterende thema’s door het soundtrackelement maken de CD enkel nog maar mooier en lichter verteerbaar. ****

donderdag, december 09, 2004

(Re) Under Byen: Det er Mig Der Holder Traeerne Sammen

(Excelsior - 2004)

Misschien iets te Björk om echt origineel te zijn, maar in het Duits gezongen en dus ook weer een beetje sexy. Denk aan een samenwerking tussen Björk en de dAAU met een hoofdrol voor de contrabas. Opvallend geluid, maar verveeld wel na een tijdje. **

(Re) Raymondo: Raymondo

(Matamore 2004)

Ik zag Matamore altijd als de proto-post-rockers bij uitstek, maar heb me blijkbaar vergist want met deze release van Raymondo begeven ze zich in het betere radio-1-muziekwereldje: lekker rustige poprock ergens in de richting van dEUS ‘Nothing Really Ends’. Perfecte achtergrondmuziek om een boek bij te lezen, rustig kabbelend, maar zeker ook weer niet te banaal. ***

woensdag, december 08, 2004

(Re) September Collective: September Collective

(Geographic/ Domino - 2004)

September Collective is Stefan Schneider (To Rococo Rot, Mapstation), Barbara Morgenstern en de Pool Paul Wirkus. Op hun debuut vind je tien fijne (elektronische) improvisaties, die gelukkig niet te veel als arty-farty improvisaties klinken. Ze klinken meer als mooi uitgewerkte en vooral warme elektronica stukken, min of meer in de lijn van To Rococo Rot maar dan iets vrijer, sfeervoller en organischer. Vooral The Return is een prachtig nummer: een mooie combinatie tussen post-rock en elektronica. Maar ook de rest van de CD is mooi en steekt warm af tegen het toch merendeel kille geluid van de hedendaagse elektronicascene. ****

(Ne) Undercurrent#4 - 10 Dec 2004 @ den Drempel

Deze vrijdag weer een avondje Undercurrent. Nummer vier alweer. Met deze keer meer rock'n roll!

Vrijdag 10 november zullen ten dans spelen; DIRK FREENOISE(heavy noise combo - snot, vomit and loud vocals); PFAFF (raw stuff from amsterdam - 2 drummers + baritoneguitar); VEGAS (postpunk outfit from Temse - young and vivacious); STEAMER CRY WOLF (abrasive shoegazing postpunk - of alostasouls fame); SLEEPY LILI (slow sadcore duo from Brussels)

Bekijk zeker ook de website van Undercurrent (www.undercurrent.be) want Ken, Thomas en Dzjap hebben nog meer lekkers in de toekomst te bieden.

(Li) Dresden Dolls, The Delgados

(04-12-2004 @ Petrol)

Dresden Dolls:
Zoals jullie hieronder alreeds konden lezen viel ik niet meteen om van het debuut van de Dresden Dolls. Life kregen ze me daarentegen wel plat. Hun Kurt-Weillachtige songs kregen meer diepte. Duits cabaret werd zowaar rock 'n roll. Ik heb uiteindelijk zelfs een button met Duits-cabaret-DIY-punk-motief gekocht

The Delgados:
De Delgados zijn me net iets minder opgevallen. Ik herinner me nog vage vergelijkingen met K’s Choice. Toen ben ik maar bier gaan halen.



(Li) Blurt

(01-12-2004 @ Kaaiman)

De jaren tachtig zijn voor de meeste alreeds een hele tijd ‘retro’ en lijken ondertussen reeds leeggerevivald te zijn. Maar voor sommigen zijn de jaren tachtig nog steeds niet gestopt. . Blurt is zo’n fosiel uit de postpunkperiode. Hun combinatie tussen no wave, free jazz en spoken word werkt nog steeds na twintig jaar, alhoewel het retro-element hier minstens even belangrijk is. De bezielde uitspattingen van dichter-saxofonist Ted Milton twijfelen tussen groots en aandoenlijk. De funky James Chance achtige ritmes werken aanstekelijk.

Blurt werkt zowel voor art-wankers (oehoe spoken word, free-jazz) als voor de hipcats (is no wave niet cool?) en heeft integenstelling tot de copycats als LCD Soundstystem weldegelijk weerhaakjes. Het is misschien minder stijlvol maar wel echter.

zondag, november 28, 2004

(Re) Monolake: Momentum

(Monolake – 2003)

Industrial IDM of zoiets. Minimale en repetitieve technoïde ritmesequenties, die alhoewel zeer ritmes, bezwaarlijk dansbaar te noemen zijn. Het sterk repetitieve karakter geeft ze meer de feel van een soundscape of drone en geeft het bijna een hypnotiserende kracht. Een kracht die naar gelang de plaat vordert, hoe langer hoe meer gaat vervelen. <<< +/- >>>

voor iets informatievere reviews check: Dusted, Stylus

zaterdag, november 27, 2004

(RE) Drain Pump Booster

In Frankrijk krijgen ze geen genoeg van noise blijkbaar. Zo kregen we dit jaar al de roetsjbaan van Act op Amanita te horen, nu deze Drain Pump Booster. Een voor 90% uit echt mishandelde gitaren, bas & drums opgetrokken plaat met links en rechts een sampletje. Rechtvooruit noise plaat die 2004 verbind met acts als Cop Shoot Cop en Barkmarket. De cd (r) is in eigen beheer uitgebracht met DIY hoes en als je vriendelijk mailt kan je misschien zo wel een exemplaartje lospeuteren.

(RE) Acme Rocket Quartet: Sound Camera

(Lather Records - 2004)

Totaal onbekend voor mij deze Amerikaanse band. Opperhoofd is Roger Kunkel die het vroeger deed in Thin White Rope. Allemaal irrelevante informatie natuurlijk. Acme Rocket Quartet staat voor een rare cocktail, en die gaan er bij de freaks meestal goed in. Een flinke scheut jazz, wat post rock en een rustige zondag middag sound. Maar het is geen typische jazz. De jazz moet je een beetje zien zoals de ‘Rare Grooves’ compilatie van Blue Note. Die bundelt een verzameling kitscherige oude deuntjes die zowel laat op een feestje kunnen of als soundtrack konden dienen voor een fout kookprogramma uit 1976. Koppel hieraan snedige postrock en je bent er. Een plaat die aan de ene kant verfrissend is en aan de andere kant oubollig overkomt. Een plaat die perfect past bij de trendy retro design winkels in de geburen van de Kloosterstraat in Antwerpen.

(Re) Ginger Leigh: A True Life Story

(Ginger Leigh - 2003)

Ja, wanneer je woorden als ‘industrial’ en ‘arabisch’ iets te dicht in één zin ziet staan denk je logischerwijs meteen aan Muslimgauze. Maar Muslimgauze is dood en dat kan je van Ginger Leigh nog steeds niet zeggen. Arabische ritmes en geluiden, lekker puberale noise uithalen, Black-Lung-achtige sferen en theatrale soundscapes, kortom alles wat Engelbert’s hartje kan bekoren.

Uit het archief:
Ginger Leigh: 10 Stories 10 Lies
Ginger Leigh: From ARtesia with Love
Ginger Leigh: Broken by the world

(Ne) Update site

Het Archief, de Links, en de About-pagina zijn enigszins aangepast (alhoewel de layout nog steeds niet op punt staat). De archieven zijn tevens mee aangevuld. Het is de bedoeling om ongeveer maandelijks de archieven te updaten.

maandag, november 15, 2004

(Li) Radio Infinity.

(de Kaaiman, Antwerpen – 13-11-2004)

De appel valt niet ver van de boom. Radio Infinity, de eigen groep van Ben Weyers bekend Millionaire klinkt vooral ook als Millionaire, maar dan wel de betaversie. Misschien lag het aan het geluid, de nummers of hun gehele set, maar hun potige en energieke pop/rock kwam in het publiek toch niet echt over.

zondag, november 14, 2004

(Li) Undercurrent #3

(Den Drempel, Antwerpen - 12-11-2004)

Neem mijn mening over deze Undercurrent#3 liefst niet te serieus, aangezien ik meer tijd aan de bar verloren heb dan voor de groepen, en mijn beeld dus enigszins vertroebeld was. ...

Wixel:
Vreemd, Wixel die akoestisch gaat. Zonder laptops of dergelijke. Akoestische gitaar, drum en nog een hoop ander (kinder)speelgoed, bespeeld tussen het publiek in. Het trucje wordt snel duidelijk, repeterende melodietjes die muteren en door verschillende instrumenten worden overgenomen. Een typisch postrock trucje dus, maar in het geval van Wixel werkt het nog steeds. Ze ontdoen het genre van de pretentie en geven het een kinderlijk naïef randje.

Wio:
Wio (van de Portables) had sterk te lijden onder het slechte geluid in de zaal.

Rivulets:
Denk hardcore emo, en bedenk daarbij dat hardcore ditmaal niet voor hard staat. Denk aan het flauwste, persoonlijkste en emotioneelste nummer van Xiu Xiu, maar dan een hele set door. Noem me boer Teun, maar ik vond dit gênant. Constant had ik het gevoel van’ vermant u nu toch eens’, ‘ga dan thuis janken, schrijf poëzie of kerft zoals alle hopeloze pubers gewoon in je vel’. Niet echt mijn gevoel van Rock ‘n’ Roll dus.

Drekka:
Singer songwriter in de hedendaagse traditie van Animal Collective. Vreemde popsongs doorspekt met veel psychedelische collages. Even dacht ik dat Syd Barret eindelijk was teruggevonden. Muzikaal bij vlagen dik in orde, maar ook hier was de bezeten act bij wijlen sterk gênant. (Drekka is eveneens bezieler achter het Blue Sanct label - zie archief voor reviews)

Tot hier het oordeel van Engelbert Von Mausmatte !


vrijdag, november 12, 2004

(Ne) gezien op RareFish

Zou er Copyright gelden op het RareFish-Forum? Duke Ferdinand uit het Antwerpse heeft zijn (demo)-ep Tittyfuck op de wereld losgelaten. Titletrack Tittyfuck klinkt als lekker puberale en bombastische (glam?)rock. Het vervolg klinkt serieuzer en traditioneler maar ook zeker de moeite....

(Li) LCD Soundsystem

(Petrol - 10-11-2004)

Er is nog toekomst voor mij! Ik dacht dat de LCD Soundstystem en de hele crew van het DFA-label zowat het hipste was dat op de aardbol rondloopt. Maar dat blijkt al bij al wel mee te vallen. Geen lesje in hipheid dus, maar eerder een Hoe-maak-je-met-een-A-Certain-Ratio-sound-en-de-kennis-van-de-No-Wave-een-leuk-feestje-les. En daar is LCD Soundsystem meester in. Vooral tijdens de hits ‘Loosing my Edge’ en vooral ‘Yeah’ speelden ze, zoals Felice zou zeggen, het dak eraf!

(Ne) Gratis MP3's

Creative Commons komt op voor een alternatief copyright systeem, om hun idee kracht bij te zetten, hebben ze op hun website een aantal tracks gezet van o.a. My Morning Jacket, Danger Mouse, Cornelius, Beastie Boys, Matmos en Le Tigre, zodat U deze kan downloaden en eventueel geheel leegsampleën. De Downoads vind je hier.

donderdag, november 11, 2004

(Re) Blackloud: 6Th6Th6Th

(self-released 2003)

Deze Amerikaan geeft er een redelijk weirde lap op. Heb je nog wel eens heimwee naar '80s no wave, of andere retro NY-Kick-Ass-industrial-rockers zoals ze in de jaren tachtig & negentig veelvuldig actief waren (Cop Shoot Cop, Barkmarket)? Dan is Blackloud een hedendaags alternatief. Gewapend met een bas en een handvol acid sounds gaat hij te keer tegen heaven & hell. Hevig ritmische muziek met een overdonderende basgitaar in de hoofdrol. Muziek op het randje van te psychedelisch al is het toch redelijk eenvoudig van instrumentarium. Mag dat een verdienste heten. Een schijfje voor de nostalgici onder ons.

maandag, november 08, 2004

(Li) De Sprekende Ezels

(De Scene 07-11-2004)

Af en toe, wanneer de wind niet te hard waait, en de koude het bijten laten kan, dan durft Engelbert wel eens naar buiten te gaan. Zondag was het zo’n dag. Ik trok naar ’t Zuid, waar cultuur lijkt te stollen, De Morgen een volkskrant is, en Radio 1 vrolijk uit alle boxen schalt.

En wat heeft Engelbert op’t Zuid gedaan? Engelbert is naar de Sprekende Ezels geweest, een soort van free podium dat maandelijks ruimte bied aan dichters, muzikanten, komieken en zelfverklaarde kunstenaars en alwaar hij zijn weerstand tegen de plaatsvervangende gêne heeft getraind. De bijdrages gaan dan ook van regelrecht gênant, sympathiek knuddig tot min of meer briljant. Buiten Ineke en Wim van De Bossen heb ik niet echt namen onthouden, maar het ding is zeker je bezoekje meer dan waard. De Sprekende Ezels maakt deel uit van Stichting Zondag.

PS: 26 november vieren De Bossen hun tienjarig bestaan met een gratis optreden in de Wonderbar te Antwerpen. Met gratis vat!

(Ne) Engelbert heeft gedownload en onthield:

Comets on Fire: Comets on Fire
Woehoe! Deze plaat klinkt als iets van AC/DC op vinyl langs een koptelefoon terug opgenomen en dan op plaat gebrand. Angus Yung geneukt door The Cramps. Lekker kinky dus!

Esplendor Geometrico: Kosmo Kino
wist totaal niet van wat dit kwam, hoe het tussen mijn downloads terecht gekomen is, of wie of wat er ook maar achter mag zitten Deze en deze site vertelde me alleszins al iets meer. Maar ik kan u in elk geval zeggen dat ik het fantastisch vind. Een soort vuile en vette ‘dansbare’ industrial. Echte old-school industrial dan wel, maar iets dat ook de fans van Black Dice, of het gehele Fat Cat label zeker zullen appreciëren.

Rolling Stones: Beggars Banquet
Ja ik geef het toe, ‘k word oud. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik dit een subliem album vind. Alleen de opener Sympathy for the Devil geeft me reeds dat hoe-groot-op-de-wereld gevoel dat de rekening aan uppers hier ten huize Mausmatte sterk doet dalen. Zelfs de nakende amputatie van twee benen en evenveel hersenhelften lijkt een kleinigheidje na beluistering van deze plaat.

Dresden Dolls: Dresden Dolls
Don’t believe the hype. Het relatieve hitje, maar ondertussen door Radio 1 ook al compleet verneukte, Coin-operated Boy is best nog leuk. Maar het cabaretdecor blijkt toch net iets te flets om te imponeren.

(Re) Un Caddie Renversé dans l'Herbe: Like a packed cupboard but quite...

(Dekorder – 2004)

Moeilijk te beschrijven dit plaatje! (vandaar waarschijnlijk dat hij zo lang blijven liggen is) Un Caddie Renversé dans l’Herbe, ook bekend als de in Barcelona residerende Braziliaan Didac P. Lagarriga maakt in elk geval gebruik van exotische instrumenten als kalimbas, balaphones en mbiras maar om deze CD dan maar meteen bij wereldmuziek te klasseren gaat wat ver. Wereldmuziek in de zin van wereldse muziek misschien. Didac gebruikt deze instrumenten zeer minimalistisch, het geluid op zich is belangrijk, wars van hun traditionele context. Hij zou met zijn geluid dan ook meer passen op pakweg elektronische festivals als Sonar dan wel op Polé Polé. Het lijkt wel op een analoge versie van dingen als Scratch Pet Land of Son of Clay. Maar ik vind het allemaal net iets te afstandelijk en pretentieus om me helemaal te bekoren. <<< +/- >>>

woensdag, november 03, 2004

(Li) Bolchi + Stijn

(Petrol 30-10-2004)

Iedereen kent ondertussen Stijn al wel, en we weten reeds dat Stijn weet hoe hij een leuk feestje moet bouwen. Onbekender is Bolchi en Bolchi was nu niet meteen een ontdekking. Uitgroeien tot de Vlaamsche Moloko lijkt me hun missionstatement te zijn, maar dan moeten ze toch nog wat persoonlijkheid kweken. Voor mij waren ze niet veel meer dan een veredelde covergroep.

(Re) Vicnet: Vic

(Deco 2003)

Wilt u nog eens de coolste jongen van de klas zijn, pleur dan deze CD op je volgende feestje in de CD-speler. Je meer fashionable vriendjes en vriendinnetjes zullen dingen zeggen als ‘cool!’, ‘da’s kei eighties!’ en in het uitzonderlijke geval dat ze Kraftwerk of het postmodernere werk van de DMX Crew zouden kennen kan er ook nog iets volgen als ‘trekt da ni kei-hard op Kraftwerk?’. Maar ook je bebrilde vrienden die wel eens naar Fennesz of Autechre luisteren zullen instemmend meeknikken op deze verknipte laptop-electro. Iedereen gelukkig dus! <<< ++ >>>

dinsdag, oktober 26, 2004

(Re) John Parry: Break your Little Heart

(Lost Boys Studio –2003)

John Parry is een singer-songwriter, gevestigd in het Canadese Toronto en nijgt van geluid nogal sterk naar die andere jonge songwriter Bright Eyes. De geest van Syd Barrett of de vroege David Bowie (zie de Deram Anthology) is steeds aanwezig. Toch weet ik niet goed of ik de CD nu geniaal of botweg onnozel moet noemen. Het samenbrengen van het kinderlijk naïeve met een zeer gekunstelde productie en songopbouw is op zijn minst moedig te noemen. Ik zal hem dan maar het voordeel van de twijfel geven <<< ++ >>>

maandag, oktober 25, 2004

(Re) Pure Dekam: Reqoil Displaced Peaceoff

(Doc Recordings - 2003)

Kunst omdat het moet. Pure zorgt voor de muziek en Dekam voor het beeld op deze DVD. ik ben sowieso al niet zo’n fan van de muziek-DVD. Ik vind het idee om een uur naar muziek te moeten kijken veel te vermoeiend, en zeker als muziek en beeld nog eens zo vervelend blijken te zijn. De muziek is zeer vermoeiende zware industriële ambient, de vloeiende beelden passen perfect bij deze muziek maar maken het geheel daardoor zeker niet dragelijker. <<< - - >>>

(Re) Alphatronic: Duke

(Inzec Records – 2003)

Alphatronic is ongeveer van het zelfde lakeneen broek alsDither (zie vorige post), alhoewel het geluid wel iets meer old-school IDM is. Een aantal tracks zouden meteen op de oude Artificial Inteligence verzamelaars van Warp kunnen. Denk dus aal B12, Autechre ten tijde van Tri Repetae of Speedy J. Complexe stuiterritmes dus, in een lekker bad sferische ambientgeluiden. Niet slecht, maar ook niet meteen relevant. <<< +/- >>>

(Re) Dither: Amek

(M-Tronic - 2004)

De grote stapelwolken trekken langzaam voorbij mijn klein kantoortje op het tiende, het uitzicht over het ’t stad is even mooi als onheilspellend. Het zacht knetterend geluid van Dither versterkt dit melancholisch gevoel enkel. Het is herfst, de dagen beginnen te korten, het gemoed krijgt een deuk. Op zich brengt Dither niets echt opzienbarend. Elementen van glitch, IDM en ambient wisselen elkaar af . Vergelijkingen met Boards of Canada of Autechre ten tijde van Amber zijn zeker te maken, maar het is de verstilde schoonheid, de melancholie die me in dit jaargetijde aanspreekt, en af en toe onzeker maakt. <<< ++ >>>

vrijdag, oktober 22, 2004

(Ne) Gonzo 65

De nieuwe Gonzo is uit! U weet dus wat u te doen staat!

Bij deze Gonzo vind U deze maal twee CD's; Mind The Gap 52 (jawel we worden oud) en een Etoiles Polaires sampler.

In deze Gonzo vind U onder andere interviews met Kante, Colleen, Johannes Heil, Sickboy, Devendra Banhart, The Go Find, Munk, Set P Brundel en natuurlijk een interview met Hans Platzgumer geschreven door ondergetekende en grote broer.

(Re) Boy Robot: Glamorizing Corporate Lifestyle

(City Centre Offices/ Morr – 2003)

Boy Robot gaat nogal eclectisch te werk op ‘Glamorizing Corpotate Lifestyle’ en trekt er alle registers tussen electro, indie-tronics, ambient tot zelfs techno open. Denk een beetje aan Autechre, Styrofoam, Boards of Canada of zelfs Brian Eno. Dit zorgt voor een zeer aangename luisterbare CD. Maar het is allemaal net iets te flauw en subtiel om echt op te vallen. Het is dan ook niet voor niets dat deze CD hier alweer een heel jaar ligt stof te vergaren zonder er ook maar een woord over geschreven te hebben. <<< +/- >>>

(Re) Eyvind Kang: Virginal Co Ordinates

(Ipecac Recordings – 2004)

Klassiek is terug in! Of zo lijkt het toch, in het verlengde van het postrock wereldje duiken er regelmatige nieuwe neoklassieke projecten op zoals bijvoorbeeld Set Fire To Flames, Rachel’s of Sylvain Cheveux maar ook de nieuwe CD van Eyvind Kang zouden we in deze ‘beweging’ kunnen zien. Deze violist/ componist kon je al kennen van zijn samenwerking met o.a. Bill Frisell, Laurie Anderson of Blonde Redhead. Opvallend is ook de bijdrage van Mike Patton, wie we ondertussen toch de Gene Bervoets van de Amerikaanse alternatieve rock-scene mogen noemen. Zijn Low-achtige gezangen begeleiden perfect het 22-koppig orkest. Toch zijn geluid en composities iets te log om te blijven overtuigen. Dan hou ik toch meer van het expressieve geluid van Rachel’s of het heldere minimale geluid van Sylvain Chauvau<<< +/- >>>

woensdag, oktober 20, 2004

(Ne) Undercurrent #3 - 12nov 2004

Vrijdag 12 november is er weer het rete-hippe (we wish!) Undercurrent Festival in het Bierland, of eigenlijk beter gezegd Den Drempel in Antwerpen met waarschijnlijk de ambitieuste, of alleszins toch internationaalste affiche tot nog toe.

Vrijdag 12 november zullen spelen; R.O.T. (acoustic noisy drone bigband); DREKKA (US - fractured lo-fi folk); RIVULETS (US - subtle and melancholic songs - new EP on Acuarela); WIO (warm pop-tunes with a twist - member of The Portables); WIXEL (emotronika - album out on mechanized mind)

Bekijk zeker ook de website van Undercurrent (www.undercurrent.be) want Ken, Thomas en Jap hebben nog meer lekkers in de toekomst te bieden.

(Re) Refree: Nones

(Acuarella Discos - 2003)

Refree brengt een typische Acuarella cd een beetje in de lijn van Migala, maar dan zonder die fantastische basstem. Denk dus aan de betere troubadourkunsten, een beetje Nick Drake, maar dan wel met zeer schoon uitgewerkte arrangementen. Degelijke release maar zeker niet het hoogtepunt uit de Acuarella catalogus. <<< +/- >>>

(Re) Pluramon (feat. Julee Cruise): Dreams Top Rock

(Karaoke Kalk/ Aim distribution – 2003)

De stofzuigerrock blijkt aan een heuse revival bezig te zijn (alhoewel dit plaatje nog uit 2003 stamt - lazy me!). Denk dus aan de betere drones, maar dan toch rijker dan we uit de jaren tachtig gewoon zijn. Af en toe is er plaats voor wat elektronica of zelfs heuse popballads. Opvallend zijn ook de gastbijdrages van Felix Kubin en de stem van Julee Cruise. Ja, ja en dat is die zangeres van de Twin Peaks soundtrack. Knappe plaat! <<< ++ >>>

PS: En plots krijgt deze recensie toch weer enige relevantie aangezien Pluramon samen met Julee Cruise op zes November in Zaal België zal spelen. Zeker een aanrader!

(Re) Escape Pod: Winter



(dead digital – 2004)

Escape Pod, Een naam om te onthouden. Op deze single trakteren ze ons op zeer charmante en beatle-esque pop met hier en daar enkele moooie beach-boys momenten. Lo-fiede genoeg om charmant te blijven maar zeker ook niet te knuddig. <<< ++ >>>

(Re) 2000 Monkeys: 2000 Monkeys


(Sony Music - 2004)

Tom Pintens bewijst nogmaals dat je er met vakmanschap alleen niet komt. 2000 Monkeys exploreert vooral de meer poppy zijde van het Antwerps geluid (lees dEUS, Zita Swoon) maar doet dit iets te braaf waardoor 2000 Monkeys een saaie en overbodige CD is geworden. <<< –- >>>

dinsdag, oktober 19, 2004

(Re) Gunter Adler: Minutemusic

(Mik Musik! - 2003)

Gunter Adler gaat The Minutemen achterna en released op deze critical mass release 45 nummers in evenveel minuten. maar in tegenstelling tot Minutemen met elektronica en niet met conventionele rock. het resultaat is een zenuwachtig elektronisch gefriemel met elementen van glitch maar soms doet het ook wat aan Akufen denken, maar dan niet dansbaar. Zeer sterk, maar enkel voor mensen met staalharde zenuwen. <<< ++ >>>

Mik Musik! heeft trouwens een fantastisch spannende website, maar echt gebruiksviendelijk is hij niet.


L-Entrepot Blog

jaja, geef maar toe, jullie zaten er allemaal op te wachten, L'entrepot is er nu ook als blog! verwacht nu enkel niet te veel persoonlijke ontboezingen van deze kant, maar vooral wat lazy reviewtjes en hopenlijk interessante muzieknieuwtjes...