Woehoe, ’t is alweer lang geleden. Te lang, maar swoit. De fut was er wat uit na het Drekka-Monsere-Volmar-gebeuren; twaalf betalende en vooral drie kakgroepen. Al een geluk dat uw eigen, DJ Kutjong, en veel te veel Dubbele Westmalle de avond nog een beetje hebben gered.
Ik heb de laatste maand natuurlijk ook niet volledig stil gezeten: wat ik vooral onthoud is het fantastische optreden van Anthony and de Johnsons in de AB. Ook Bobby’s Evil in Glamor is Undead was best de moeite….
De laatste Undercurrent was ook niet meteen een overrompeling, maar was muzikaal wel een voltreffer. Opener Wixel-Bloedrood-Nilo (wie trouwens net zijn fantastische ‘Nilo and friends’ cd uit heeft) was enigszins rommelig maar verder toch wel hun charmante zelf. Fern Knight was straffer als verwacht: mooie en pure folk songs, spaarzaam maar toch sterk gearrangeerd. Maar top of the bill, letterlijk en figuurlijk dan, was toch Thanksgiving. Adrian Orange is echt fantastische als de weirde excentrieke Singer-Songwriter. Hij lijkt wel een puber, die nog niet zo goed overweg kan met zijn slungelige lichaam en stem, maar zijn songs zijn sterk, en zijn ‘act’ fantastisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten